Met het vertrek van Luc Lambrechts ten gevolge van een enggeestige dorpspolitiek is het cultureel centrum vervallen tot een kleine speler in het Brussels kunstlandschap. Niet alleen heeft het zijn ziel verloren maar eveneens de cruciale samenwerking met het SMAK Gent. Van het werk van Michael Dean heb ik niet veel begrepen en ook maar weinig uitleg en duiding gevonden. In de kelder staat een installatie van Hadassa Ngamba. het is een intrigerende opstelling en lang ronddwalen heb ik wel een en ander kunnen opnemen in relatie met de tijdsgeest van BLM en kolonialisme. Ik neem aan dat de installatie een achtergrond is voor een performance maar hierover heb ik ook geen uitleg gevonden.
Info van het CC
De Britse kunstenaar Michael Dean (1977) onderzoekt in zijn werk de relatie tussen tekst en lichamelijkheid via sculpturen die kunnen gelezen worden als driedimensionale ‘woorden’ op menselijke schaal.
Hij maakt hierbij gebruik van industriële en alledaagse materialen zoals beton, staal, tape en papier en gebruikt zijn eigen lichaamslengte als maat. Aan een persoonlijk ontwikkelde taal schrijft hij een fysieke vorm toe, gebaseerd op een reeks typografische alfabetten, die hij zelf ontwerpt. In zijn tentoonstelling in Cc Strombeek geeft hij verder vorm aan deze taal via sculpturen en prints waarin afdrukken van vuisten, ledematen, vingers en lippen terug te vinden zullen zijn.
Het werk van Hadassa Ngamba bestaat uit schilderijen, tekeningen, fotografie, video, installaties en performance. In haar werk verwijst ze naar het onevenwicht in de Congolese samenleving en de schrijnende sociale en milieukwesties in de DRC door het gebruik van materialen die symbool staan voor het strategisch, kapitalistisch bewind over de grondstoffen in haar moederland. In haar sculpturen, installaties en performances probeert ze systemische ongelijkheden aan te vechten door het verwijzen naar elementen uit de (koloniale) geschiedenis, religie, dromen, cartografie en het lichaam.
Hadassa Ngamba bouwde een maquette van en voor haar tentoonstelling. Het is een ruimtelijke collage en/of een schaalmodel, een sculptuur en/of een denkruimte. De schilderijen en foto’s worden aangevuld met een geluidswerk (dat ze samen met haar broer, muzikant en geluidskunstenaar ontwikkelt en waar haar stem en het geluid van water samenkomen. De maquette heeft ze in verschillende kleuren geschilderd en omgeven met allerhande materialen, van documenten, leistenen tot en met verfborstels. Centraal in de tentoonstellingsruimte staat La Table Sereine (de serene tafel). “De woorden komen van mijn leraar Frans in het zesde leerjaar. Hij vroeg ons naar metaforen achter de woorden. Bij ‘de serene tafel’ antwoordde ik: een tafel waar filosofen aan zitten die universele antwoorden voor het overleven van de wereld bedenken.”, en Hadassa Ngamba vervolgt: “Natuurlijk was er toen ook de religieuze opvoeding van mijn moeder. Nu denk ik een tafel als ideaal voor mensen, die overal ter wereld kan staan, waar oplossingen voor de humaniteit worden bedacht. Het is een tafel zonder vaste contouren, de vorm wordt niet esthetisch bepaald, maar gemodelleerd volgens een ideaalbeeld om tot reflectie te kunnen komen.”
