In de marge van de indrukwekkende tentoonstelling in Gent, toont het Cultureel Centrum Strombeek een kleine maar heel interessante tentoonstelling van het grafische drukwerk van Raoul de Keyser. Er zijn enkele zeefdrukken maar het is vooral het werk met linosneden die mij boeiden door de bijna speelse aanpak van de kunstenaar.
De grote bovenzalen van het cultureel centrum zijn gewijd aan een zeer kritische benadering van onze koloniaal verleden. Persoonlijk vind ik het ‘randje opportunisme’ want net voor de (delicate) heropening van het Afrika museum lijkt éénieder zijn zegje te moeten doen en de koloniale wonden open te rijten. Dit belooft voor de opening in Tervuren begin december! Het werk van Sven Augustijnen rond deze koloniale tijd is reeds meermaals getoond, onder andere in het Wiels (Spectres). Ditmaal gaat het over de ‘tone of voice’ in bepaalde rechtse kringen in België. Op een lange tafel staan een hele reeks ‘Europe Magazines’ van de zestigerjaren. Het woordengebruik en het primitief zwart-wit c.q. oost-west denken is inderdaad onvoorstelbaar vandaag. Bij critici van hedendaagse kunst zal deze installatie eveneens de vraag doen rijzen of dit wel thuis hoort onder de noemer kunst en niet eerder onder politieke documentatie, maar dit is een ander debat. De sobere interventie van Sammy Baloji vertrekt van een document uit de tijd van de Portugese aanwezigheid ( slavenhandel maar ook reeds grondstoffen) en draait rond het koper en de communicatiemechanismen rond onze aanwezigheid in Afrika.
info van het CC
De vormelijke en thematische evolutie die Raoul De Keyser (1930-2012) in zijn schilderkunst doormaakte, wordt weerspiegeld in een 50-tal grafische drukwerken die hij in de loop van zijn carrière maakte. Deze werken kunnen min of meer chronologisch opgedeeld worden op basis van de gehanteerde technieken. Afgezien van een occasionele lithografie, maakte hij tijdens de periode 1967-1976 zeefdrukken terwijl hij in de jaren 1980 en vroege jaren 1990 vooral met linosneden experimenteerde. In 2004 vervaardigde hij zijn enige ets en op het einde van zijn carrière maakte hij opnieuw enkele zeefdrukken.
Daarnaast vertoont het drukwerk van De Keyser een geleidelijke autonomisering. De meeste vroege prenten kunnen nog worden beschouwd als reproducties of als grafische equivalenten of varianten van schilderijen. Maar in de loop van de jaren 1970 ging De Keyser intensiever samenwerken met drukkers. Voortaan was hij betrokken bij alle stappen van het drukproces en benutte hij tevens veel meer de specifieke mogelijkheden van de diverse grafische technieken. Verder zette De Keyser de reproductielogica op zijn kop door bijvoorbeeld extreem kleine oplagen te drukken. Sommige zeefdrukken, linosneden en etsen bewerkte hij manueel met aquarel waardoor ze opnieuw tot unieke werken worden getransformeerd.
practisch
Cultuurcentrum Strombeek
Gemeenteplein 1
1853 Strombeek-Bever
ma: 14u-17.30u (van 1 september t.e.m. 30 april)
di/do: 14u-19.45u
wo/vr: 9u-12.30u & 14u-17.30u
En marge de l’impressionnante exposition à Gand, le Centre culturel Strombeek présente une petite mais très intéressante exposition de gravures de Raoul de Keyzer. Il y a quelques sérigraphies mais c’est surtout le travail avec des linogravures qui m’a fasciné à cause de l’approche presque ludique de l’artiste. Les grandes salles hautes du centre culturel sont dédiées à une approche très critique de notre passé colonial. Personnellement, je trouve le ” bord de l’opportunisme ” parce que juste avant la réouverture (délicate) du musée de l’Afrique, il semble que chacun doive avoir son mot à dire et que les blessures coloniales soient ré-ouvertes. Ce sera le cas pour l’ouverture à Tervuren début décembre. Le travail de Sven Augustijnen autour de cette époque coloniale a été montré plusieurs fois, par exemple dans les Wiels (Spectres). Cette fois-ci, il s’agit du ton de la voix dans certains environnements de droite en Belgique. Sur une longue table, toute une série de ‘Magazines d’Europe’ des années 60. L’utilisation des mots et de la pensée primitive noir et blanc ou est-ouest est en effet inimaginable aujourd’hui. Pour les critiques d’art contemporain, cette installation soulèvera également la question de savoir si cela relève de l’art et non de la documentation politique, mais c’est un autre débat. L’intervention sobre de Sammy Baloji s’articule autour du cuivre et des mécanismes de communication entourant notre présence en Afrique.
