Een kleine herinnering voor degenen die nog een vleugje naïviteit overhouden met betrekking tot het aanbod van beelden in de media: ieder beeld is een leugen! Uw familiefoto’s met glimlachende gezichtjes en voor een mooie achtergrond, de foto’s in de media die meer bedoeld zijn om te choqueren dan o
m te informeren, de films in ‘natuurlijke’ settings
En dit is dus het werkterrein van Larry Sultan sinds de zeventiger jaren wat hem één van de meest invloedrijke Amerikaanse conceptuele fotografen maakt. Indien de meeste van zijn reeksen (porno sets, Hollywood decors, enscenering met betaalde figuranten, foto’s uit hun context) min of meer voorspelbaar zijn , dan is de serie ‘pictures from home ‘toch nog zeer destabiliserend. Hij ensceneert er namelijk zijn eigen ouders om de Reagan mythe van het ‘welvarend en gelukkig Amerikaans gezin’ aan te pakken maar we voelen zijn aarzeling tussen objectiviteit en toch een restje is emotie, maar het is net dit dubbelzinnig en delicaat evenwicht dat is de deze serie zo interessant maakt.
Op dezelfde verdieping zijn er expo Joris Gekhiere. Ik had onvoldoende de tijd om mij echt in zijn werk te verdiepen en nodig u uit om het commentaar van de SMAK hieronder te lezen.
De mededeling van SMAK
Larry Sultan (1946–2009) is een van de belangrijkste Amerikaanse conceptuele fotografen. Hij groeide op in San Fernando Valley, het achterland van Hollywood in het zuiden van Californië. Deze streek van zijn jeugd was een belangrijke inspiratiebron voor zijn fotoreeksen ‘Pictures from Home’ (1982-’92), waarin Sultan zijn ouders in hun dagdagelijkse omgeving portretteerde, ‘The Valley’ (1996-2001), die een blik achter de schermen van pornofilmsets biedt, en ‘Homeland’ (2006-’09), waarin het Amerikaanse beeld van ‘het pittoreske’ wordt geconfronteerd met het leven van Midden-Amerikaanse dagloners in deze door migratie getekende streek. In zijn werk verweeft Sultan idyllische herinneringen aan plekken uit zijn jeugd met actuele sociaal-politieke onderwerpen. De reeks ‘Evidence’ (1975-‘77), die hij samen met Mike Mandel creëerde met gevonden beelden uit wetenschappelijke en technische archieven uit de tijd van de Koude Oorlog, wordt door haar consequente bevraging van ‘het auteurschap’ beschouwd als een keerpunt binnen de recente geschiedenis van de fotografie. Vertrekkend van verschillende contexten creëerde Sultan universele, tijdloze en tegenstrijdige beelden die lang bij de kijker blijven nazinderen.
Schilderen is een spel. Waarom het spel van de schilderkunst spelen? Omdat het medium specifiek wordt gekenmerkt door de scheiding tussen het geschilderde oppervlak en de drager en tussen verf en kleur. Deze scheiding opent mogelijkheden voor ongekende verhoudingen en combinaties.
Precies in deze tijd van conservatisme en correctheid engageert Joris Ghekiere (1955, Kortrijk) zich om de kaarten van schilderkunst te schudden. In zijn werk zoekt hij verschuiving en wanorde op. Daarvoor gebruikt de kunstenaar geen borstels maar gespecialiseerd gereedschap zoals dat van een mecanicien of chirurg. Vaak plaatst hij bij de start van het schilderproces het doek op een draaitafel om met spuitverf concentrische cirkels aan te brengen. De cirkels lijken het resultaat van het samendrukken van de kegel van ons gezichtsveld en de kegel van het diepteperspectief, waardoor ze samenvallen met het beeldvlak – niets in dit vlak verhoudt zich op een gewone manier tot de kijker. Blindheid en zien vloeien erin samen. De ogen van een vrouw zijn gapende leegtes. Een discobal is het facetoog dat in alle richtingen kijkt. Ghekiere werkt zijn schilderijen dikwijls af door met een rubberen instrument verf weg te nemen – schilderen wordt verf verwijderen. De barstjes die verschijnen tussen verschuivende delen van het schilderij worden broedplaatsen voor vreemde wezens.
Praktisch:
S.M.A.K.Citadelpark, 9000 Gent
T +32 (0)9 240 76 01
Het museum is dagelijks open van 10:00 tot 18:00, sluitingsdag is op maandag. Zondag gratis voor Gentenaren.
8 euro pp: individueel bezoek
Larry Sultan est un des plus importants photographes conceptuels américains. Si toutes les séries ( sets de porno, décors hollywoodiens, mise en scène avec des figurants payés) sont plus ou moins prévisibles, la série ‘ pictures from home’ est la plus déstabilisante. Il y met ses propres parents en scène pour s’attaquer au mythe Reaganien de la ‘famille américaine prospère et heureuse ‘ et on sent son hésitation entre objectivité est le rapport filial forcément émotionnel, mais c’est ce équilibre délicat qui est fait l’intérêt du ambigu de cette série.
Au même étage il y a l’expo de Joris Gekhiere. Je n’ai pas pu prendre suffisamment de temps pour l’approfondir et vous invite à lire le commentaire du SMAK ci dessous.
Le communiqué du SMAK
Larry Sultan (1946–2009) est un des plus importants photographes conceptuels américains. Il a grandi dans la San Fernando Valley, l’arrière-pays de Hollywood au sud de la Californie. Cette région de sa jeunesse a été une importante source d’inspiration pour ses séries de photos ‘Pictures from Home’ (1982-’92), où Sultan dresse des portraits de ses parents dans leur environnement quotidien, ‘The Valley’ (1996-2001), qui offre un regard derrière les écrans des tournages de films porno, et ‘Homeland’ (2006-’09), qui confronte l’image américaine du ‘pittoresque’ avec la vie des journaliers d’Amérique centrale dans cette contrée marquée par les migrations. Dans son œuvre, Sultan associe des souvenirs idylliques d’endroits de sa jeunesse avec des sujets sociopolitiques d’actualité. La série ‘Evidence’ (1975-’77), qu’il a créée en collaboration avec Mike Mandel, à partir de photos trouvées dans les archives scientifiques et techniques datant de l’époque de la guerre froide, est considérée, en raison de son interrogation systématique de ‘l’auteur’, comme un tournant dans l’histoire récente de la photographie. En partant de différents contextes, Sultan a créé des images universelles, intemporelles et contradictoires qui continuent longtemps à poursuivre le spectateur.
Le jeu s’appelle la peinture. Pourquoi jouer le jeu de la peinture? Parce que la peinture est marquée par une division originelle entre la surface peinte et le support et entre la peinture et la couleur. Cette division implique des distributions et des combinaisons sans précédent.
C’est justement dans la période contemporaine du conservatisme et de la correction que Joris Ghekiere (1955, Courtrai) s’engage dans la peinture afin de changer la donne. Décalage et désordre sont les conditions qu’il met à l’essai dans son œuvre. C’est la raison pour laquelle il n’utilise pas un pinceau, mais plutôt des outils spécialement conçus, comme s’il voulait incarner un mécanicien ou un chirurgien. Souvent, le processus de peinture commence par le placement de la toile sur une plaque tournante afin de créer des cercles concentriques en utilisant de la peinture en aérosol. On pourrait imaginer que ces cercles sont le résultat de la compression simultanée du cône de vision et du cône d’une récession de perspective, en les faisant coïncider ainsi avec le plan pictural – rien de ce qui trouve une place sur ce plan ne sera lié par des relations conventionnelles à l’observateur. Le plan est transformé en un lieu où la vision et la cécité fusionnent. Les yeux d’une femme sont des vides béants. Une boule disco est l’œil multi-facettes qui regarde dans toutes les directions. L’œuvre est souvent terminée par l’enlèvement de la peinture à l’aide d’un outil en caoutchouc – la peinture se transforme en sa propre négation. Les fissures apparentes entre les éléments en mouvement de la peinture deviennent des lieux de nidification pour d’étranges créatures.
Informations pratiques:
Du mardi au dimanche de 10h00 à 18h00
€ 8
Chaque dimanche matin entre 10h et 13h et pendant les Fêtes de Gand, le musée est accessible gratuitement pour les Gantois.
S.M.A.K. – Citadelpark – 9000 Gand
T +32 (0)9 240 76 01
