Niets is perfect in deze wereld, maar soms wordt men geconfronteerd met iets dat die perfectie kan benaderen. De tentoonstelling Munch: Van Gogh, momenteel te bezichtigen in het Van Gogh museum van Amsterdam, kan aanspraak maken op deze kwalificatie.
Om te beginnen, is er het gebouw. Nauwelijks ingehuldigd sinds een paar weken, vormen de nieuwe vleugel, met de nieuwe ingang, een mooi en harmonieus geheel met het oorspronkelijk gebouw. Dit gebouw heeft architectonische kwaliteiten die onze nationale musea zou mogen inspireren. Dit prachtig gebouw is momenteel het decor voor een al even prachtige tentoonstelling; prachtig door de werken die worden getoond maar ook prachtig door de presentatie van de meesterwerken. Amsterdam slaagt er telkens in om met top tentoonstellingen uit te pakken en deze tentoonstelling zal dit alleen maar bevestigen.
Munch en Van Gogh, twee iconen van de moderne schilderkunst, bieden ons meer een dialoog dan een confrontatie. De Schreew van Munch en de Zonnebloemen van Van Gogh voeren sinds lang de populariteitsrangschikking aan, maar deze tentoonstelling toont ons, met meer dan honderd schilderijen, tekeningen en etsen, dat de twee meesters perfectionisten zijn die een vrij groot aantal kwalitatief hoogstaande werken hebben geproduceerd.
Het Munch museum van Oslo en het Van Gogh museum in Amsterdam hebben de beste werken geselecteerd uit hun beider collecties en hebben dit aangevuld met kwalitatief hoogwaardig werk uit ander musea of particuliere collecties. En om de historische en artistieke context van beide meesters correct weer te geven, worden ook werken van Manet, Monet, Toulouse-Lautrec et Pissarro getoond. Gauguin is een speciale plaats voorbehouden want hij is het grote voorbeeld voor deze twee Noorderlingen.
Alhoewel de twee kunstenaars zich op een verschillende manier uitdrukken, zijn hun onderwerpen zeer vergelijkbaar. In hun innoverende stijl tonen zij de grote emoties van het menselijk bestaan, met zijn mooie en minder mooie, maar altijd ondoorgrondelijke kanten.
De Nederlander en de Noor, die elkaar nooit ontmoet hebben, lijken op elkaar niet alleen via hun psychiatrisch verleden maar vooral om dat ze met de dezelfde existentiële vragen worstelen; eenzaamheid, wanhoop en vervreemding komt regelmatig tot uiting in hun werken.
Qua temperament zijn ze echter wel verschillend: Munch is diep melancholisch terwijl bij Van Gogh de schoonheid van de natuur en de schittering van kleur voorop blijven.
Kortom: een tentoonstelling die we onze noorderburen slechts kunnen benijden en tot slot kan ik alleen maar de woorden van Jan Van Hove, kunstcriticus van de Standaard, beamen:
“Men kan onze verantwoordelijke ministers en conservatoren maar één welgemeende raad geven: reis dit najaar naar Amsterdam. Wandel door het opgeknapte Rijksmuseum, bezoek ‘Munch: Van Gogh’, verbaas u over de ‘badkuip’, de veelbesproken nieuwe vleugel van het daarnaast gelegen Stedelijk Museum. Praat met uw Nederlandse collega’s. Vergelijk met eigen ogen wat de opwaardering van hun musea kostte en wat ze opbrengt.
En trek dan in godsnaam eens de enige eerlijke conclusie: aan het werk!“
Practisch:
alle info op de website
D’abord il y a le bâtiment. La nouvelle aile et la nouvelle entrée, à peine inaugurée depuis quelques semaines, forment avec la partie originale, un ensemble superbe et harmonieux. Ce musée est d’une qualité architecturale qui devrait inspirer nos musées nationaux.
Cette superbe construction est actuellement l’écrin pour une exposition tout aussi superbe.
Superbe par la qualité des œuvres qu’elle nous montre mais superbe aussi par la présentation des chefs-d’œuvre.
Amsterdam parvient à enchainer des expositions de toute première qualité et cette exposition en fait partie : Munch et Van Gogh, deux icones de la peinture moderne, nous permettent d’assister à un dialogue, aussi remarquable qu’intéressant.
Si Le cri de Munch et Les Tournesols de Van Gogh sont deux œuvres qui domine le hitparade de popularité, l’exposition nous montre, à travers une bonne centaine de peintures, dessins et gravures, que les deux maitres sont des perfectionnistes ayant produit un très grand nombre d’œuvres de qualité.
Le Musée Munch d’Oslo et le Musée Van Gogh d’Amsterdam ont choisi ce qu’il y a de mieux dans leurs collections respectives et y ont ajouté des pièces de grande qualité, provenant d’autres musées ou de collections privées. Et pour bien situer le contexte historique et artistique de ces deux maitres, ils sont mis en parallèle avec des œuvres de Manet, Monet, Toulouse-Lautrec et Pissarro. Une place spéciale est aussi réservée à Gauguin, le grand exemple pour ces deux “nordiques”.
Si la façon de s’exprimer est différentes chez les deux artistes, leurs sujets sont cependant fort similaires. Dans un style innovateur ils extériorisent les grandes émotions de l’existence humaine, avec ses beaux et ses moins beaux côtés, mais toujours insaisissables.
Le hollandais et le norvégien, qui ne se sont d’ailleurs jamais rencontrés, se ressemblent en ce que les deux ont subi des traitements psychiatriques et se posent les mêmes questions existentielles ; la solitude, le désespoir et l’aliénation s’expriment régulièrement dans leur travail.
De tempérament ils sont cependant différents : Munch est profondément mélancolique tandis que pour Van Gogh la beauté de la nature et l’éclat de la couleur restent primordial.
En conclusion, une exposition et un musée qu’on ne peut qu’envier à nos voisins du Nord.
Le mot de la fin est pour Jan Van Hove, critique d’art au journal de Standard :
“Men kan onze verantwoordelijke ministers en conservatoren maar één welgemeende raad geven: reis dit najaar naar Amsterdam. Wandel door het opgeknapte Rijksmuseum, bezoek ‘Munch: Van Gogh’, verbaas u over de ‘badkuip’, de veelbesproken nieuwe vleugel van het daarnaast gelegen Stedelijk Museum. Praat met uw Nederlandse collega’s. Vergelijk met eigen ogen wat de opwaardering van hun musea kostte en wat ze opbrengt.
En trek dan in godsnaam eens de enige eerlijke conclusie: aan het werk!“
Infos pratiques
voir le site web
