M-Leuven is de ideale locatie voor werken die de volledige ruimte in beslag nemen en dus een immersieve omgeving worden. Het summum was de Sol Lewitt installatie in 2012. Voor mij was het gisteren, zo sterk zijn de beelden nog op mijn netvlies gebrand ! om tegen deze zaalherinneringen op te boksen moet je van goeden huize zijn. Persoonlijk zat ik me
M-Leuven is de ideale locatie voor werken die de volledige ruimte in beslag nemen en zich dus omtoveren tot een immersieve omgeving . Het summum was de Sol Lewitt installatie in 2012. Voor mij was het gisteren, zo sterk zijn de beelden nog op mijn netvlies gebrand ! om tegen deze zaalherinneringen op te boksen moet je van goeden huize zijn. Persoonlijk zat ik met Pieter Vermeersch een beetje op mijn honger bij het buiten gaan, maar ik moet wel toegeven dat dezelfde tijd een groep dames de expo ruimte verliet met alle een Thumbs Up. Toegegeven, de graduele kleurovergangen zijn een technisch hoogstandje en een uitnodiging op het meditatieve. Wellicht heb ik dit laatste niet goed kunnen meemaken door deel te nemen aan een Eye tracking experiencedie aan de ingang van de zaal wordt aangeboden. Een goede raad: niet meedoen als je een bril draagt. De werken met marmer hebben mij wel echt kunnen boeien. Verder is er een uitstekende mini tentoonstelling over “zin en waanzin “:de audioteksten zijn van de hand van studenten en geweldig goed. De inrichting van de vaste collectie leidde bij mij tot een bezinning van ‘waarheen met musea als zij bezoekers moeten aantrekken?’. Dikwijls infantiel met bordjes zoals ‘wat zou je nu zelf kiezen?’, moet dat nu echt? Straks wordt een museumbezoek een zoektocht naar schilderijen met mannen met een snor , of vrouwen die wenen zoals ik tijdens mijn bezoek meemaakte: ‘ kijk juffrouw, nog een madam die weent…Sire er zijn geen kunstkenners meer!
M schrijft:
Pieter Vermeersch (°1973) is schilder, maar treedt met zijn artistieke praktijk buiten de traditionele grenzen van het doek. Hij bevraagt en onderzoekt de parameters van de schilderkunst en werkt op verschillende dragers, zoals canvas, marmer, foto en bestaande architectuur. Tijd, ruimte en kleur vormen de drie bouwstenen van Vermeersch’ oeuvre. Die concepten liggen aan de basis van zijn graduele muurschilderingen en architecturale ingrepen.
Architectuur als drager
De architecturale context van de tentoonstellingsruimte bepaalt voor Vermeersch bij elk nieuw project de selectie van de werken en de scenografie. Toen hij besliste om de grenzen van het canvas te verlaten, constateerde hij al snel dat hij op een nieuwe grens stuitte, namelijk die van de architectuur. Die architecturale context ging dienen als canvas en werd drager voor zijn muurschilderingen.
Zijn muurschilderingen bestaan uit graduele kleurovergangen. Niets verraadt het arbeidsintensieve en rationele proces dat komt kijken bij de realisatie ervan. Muren in cellenbeton en baksteen fungeren dan weer als ruggengraat van de tentoonstelling. Het rudimentaire karakter van deze muren contrasteert met de quasi perfecte afwerking van de muurschilderingen en andere werken in de expo.
| Representatie en abstractie
In zijn schilderijen op doek gaat Vermeersch op zoek naar de relatie en de grens tussen representatie en abstractie. Hij plaats in M de oudere reeks ‘8 paintings’ tegenover een reeks van vijf nieuwe schilderijen op maat van de tentoonstellingsruimte. Voor die autonome doeken baseert Vermeersch zich op foto’s van onbestemde, anonieme ruimtes, waarbij alle concrete referenties ontbreken. Die zet de kunstenaar vervolgens om in olie op doek. Op het canvas vloeien representatie en abstractie zo in elkaar over. Werken op marmer Vermeersch was als kind al gefascineerd door geologie. In zijn werken op marmer gebruikt hij het gesteente als canvas. Marmer heeft in de ogen van de kunstenaar een kosmische dimensie; de steen is het resultaat van gekristalliseerde tijd, miljoenen jaren oud en opgebouwd uit het toevallige parcours van momenten die we niet kunnen achterhalen. Die enorme onvatbare tijdsdimensie fascineert Vermeersch. Door het marmer te beschilderen, activeert de kunstenaar de tijdsdimensie die het materiaal in zich draagt. Hij voegt een moment toe, een nieuwe laag: die van het heden. |
Practisch
11-18 uur behalve donderdag tot 22 uur ; woensdag gesloten
M – MUSEUM LEUVEN
Vanderkelenstraat 28
3000 Leuven
tel. +32 (0)16 27 29 29
http://www.mleuven.be/index.jsp
12 €
M-Leuven est le lieu idéal pour des travaux qui occupent tout l’espace et devient ainsi un environnement immersif. Le point culminant a été l’installation de Sol Lewitt en 2012. Pour moi, c’était hier ! Les images étaient inoubliables et pour y faire concurrence il faut se lever tôt. Personnellement, je suis resté un petit peu sur ma faim avec Pieter Vermeersch en quittant l’expo, mais je dois avouer qu’au même moment, un groupe de dames a quitté l’espace d’exposition avec toutes le pouce levé. Certes, les transitions graduelles de couleurs sont un tour de force technique et une invitation à la méditation. Peut-être n’ai-je pas pu faire l’expérience de ce dernier aspect en participant à une expérience de ‘suivi oculaire ‘ qui est proposée à l’entrée de la salle. Un bon conseil : ne participez pas si vous portez des lunettes. Son travail sur le marbre m’a vraiment fasciné.
Il y a aussi une excellente mini-exposition sur “le sens et la folie” : les textes audio sont écrits par des étudiants et vraiment excellents.
La conception de la collection permanente m’a amené à réfléchir sur l’organisation/articulation des musées pour attirer des visiteurs. Souvent c’est infantile avec des cartels tels que ” qu’est-ce que tu choisirais? “. Est-ce vraiment nécessaire ? Bientôt, la visite d’un musée sera une recherche de peintures avec des hommes moustachus, ou des femmes qui pleurent comme je l’ai vécu lors de ma visite : ” Regardez, mademoiselle, une autre madame qui pleure… “.
Sire, il n’y a plus de connaisseurs d’art !
M écrit:
Dans son travail, Pieter Vermeersch mêle peinture et architecture en cherchant les liens entre représentation, temps, espace et couleur. Dans les limites de la toile, sa recherche se traduit par de grandes interventions spatiales qui manipulent l’espace. Ses installations de peinture ou ses fresques murales créent de puissantes expériences picturales ayant un impact physique sur le spectateur. Plus récemment, Pieter Vermeersch s’est mis à utiliser du marbre sur lequel il applique de la peinture pour ajouter ainsi une nouvelle couche sur le temps cristallisé du matériau.
L’architecture comme support
Pour Vermeersch, c’est le contexte architectural de l’espace d’exposition qui détermine pour tout nouveau projet la sélection des oeuvres et la scénographie. Lorsqu’il décida de s’affranchir des limites de la toile, il constata rapidement qu’il se heurtait à une nouvelle frontière, en l’occurrence celle de l’architecture. C’est ce contexte architectural qui allait lui servir de toile et devenir le support de ses peintures murales.
Ces peintures murales se composent de transitions de couleurs graduelles. Rien ne révèle ici le processus de raisonnement et de travail intensif que suppose la réalisation de telles oeuvres. Des murs en béton cellulaire et en brique servent à leur tour de colonne vertébrale de l’exposition. Le caractère rudimentaire de ces murs contraste avec la finition quasi parfaite des peintures murales et autres oeuvres que montre l’exposition.
Représentation et abstraction
Dans ses peintures sur toile, Vermeersch part à la recherche du rapport et la frontière entre représentation et abstraction. Au Musée M il oppose la série plus ancienne « 8 paintings » à une série de cinq nouvelles peintures conçues en tenant compte des dimensions de l’espace d’exposition. Pour ces oeuvres autonomes, Vermeersch se base dur des photographies d’espace anonymes et indéterminés, privés de toutes références concrètes. C’est ainsi que sur la toile on passe insensiblement de la représentation à l’abstraction.
Oeuvres sur marbre
La géologie fascine Vermeersch depuis son enfance. Dans ses oeuvres sur marbre, il utilise la pierre comme s’il s’agissait d’une toile. Aux yeux de l’artiste, le marbre revêt une dimension cosmique – la pierre est est l’aboutissement d’un temps cristallisé, d’un processus vieux de millions d’années et résulte d’un enchaînement aléatoire d’instants que nous sommes incapables de démêler. Cette énorme et inimaginable dimension temporelle fascine le créateur. En peignant le marbre, il active cette dimension temporelle que le matériau porte en lui. Il y ajoute cependant un nouveau moment, une nouvelle couche – celle du présent.
Infos pratiques:
11-18 h sauf jeudi : 11-22 et fermé le mercredi
M – MUSEUM LEUVEN
Vanderkelenstraat 28
3000 Leuven
tel. +32 (0)16 27 29 29
12 €
