Het is niet onze gewoonte om commentaar te geven bij tentoonstellingen in galerieën , maar zoals iedereen weet, bevestigt de uitzondering de regel.
En deze tentoonstelling van Michaël Borremans in galerie Zeno X, mag zeker bij deze uitzonderingen gerekend worden.
Van recensenten wordt verwacht dat ze objectief zijn en enige neutraliteit uitstralen bij de verslaggeving; maar beste lezers, jullie weten al langer dan vandaag dat ik een atypische kunstcriticus ben en graag zowel de roede als de loftrompet gebruik.
SIXTEEN DANCES ZENO X – ANTWERPEN
Het is niet onze gewoonte om commentaar te geven bij tentoonstellingen in galerieën , maar zoals iedereen weet, bevestigt de uitzondering de regel.
En deze tentoonstelling van Michaël Borremans in galerie Zeno X, mag zeker bij deze uitzonderingen gerekend worden.
Van recensenten wordt verwacht dat ze objectief zijn en enige neutraliteit uitstralen bij de verslaggeving; maar beste lezers, jullie weten al langer dan vandaag dat ik een atypische kunstcriticus ben en graag zowel de roede als de loftrompet gebruik.
Laat Michaël Borremans nu juist een van de kunstenaars zijn bij wie ik graag de loftrompet laat schallen. Waarom? Een duidelijk antwoord op die vraag, kan ik u onmogelijk geven; it ’s just a fact.
Met heel veel plezier kijk ik naar zijn werken en zij verschaffen mij een goed gevoel, en dat is het eerste wat ik van een kunstwerk verwacht. Geen metafysische vraagstelling, geen gepuzzel of hoofdbreken, gewoon kijken en genieten. Ook al is het onderwerp misschien onduidelijk of gecompliceerd, de uitstraling, de kwaliteit en, gewoonweg de schoonheid geven mij een goed gevoel. Ik kan alleen maar beamen wat Borremans zelf zegt: Ik wil me dan ook volledig geven zodat het de moeite is voor de toeschouwer. Verkopen is mijn rayon niet. Ik wil in de eerste plaats een sterke expo maken.
In deze expo zijn er drie verschillende thema’s (De titel Sixteen Dances verwijst naar het eerste idee om zestien werken met een dansend model te maken. Maar ik experimenteer graag en had te veel ideeën. Het werden dus meer werken) In ‘Fire from the Sun’ zijn kleuters te zien in vreemde rituelen, bebloed of beschilderd, ze lijken wel mensenvlees te eten. Afschuw en onschuld, misschien wel een reflectie over de ‘condition humaine’. De tweede serie toont atletische zwarte mannen wiens gezicht volledig bedekt is. Borremans vroeg hiervoor aan hip-hoppers om rock ‘n roll uit de jaren ’50 te dansen. In de derde reeks zijn de personages volledig gewikkeld in nauw aanspannende stoffen.
De monochrome achtergronden helpen niet om de handelingen van de personages te begrijpen, wat volgens de kunstenaar, en volgens mij, niet noodzakelijk is.
Dit belet niet dat Borremans wel over deze werken heeft nagedacht maar wat hij denkt hoeft u niet per se te weten om de werken te appreciëren. ‘Ik wil vooral een portret maken van de condition humaine. Maar dan wel in de context van vandaag. Ik vermoed dat dit soort beelden alleen nu kan ontstaan. Ik weet eigenlijk zelf niet exact wat ik doe. Het gebeurt allemaal heel intuïtief. Maar ik voel dat het ergens relevant is.’
Nog even over de galerie zelf: Zeno X is uitgegroeid tot een van de belangrijke spelers in het internationaal circuit en heeft Luc Tuymans, Raoul De Keyser, Dirk Braeckman, Marlene Dumas en vele anderen in de belangrijkste kunstcentra van de wereld bekend gemaakt. Zij maakt deel uit van wat de Franse sociologe Raymonde Moulin als volgt beschrijft : Les vrais agents de cette dynamique sont un petit nombre de grands galeristes internationaux et des intermédiaires, sortes de courtiers qui sont seuls capables de promouvoir de nouveaux artistes au plan mondial. Les cours sont établis et réajustés par les deux grands groupes de vente par enchères qui se partagent le marché mondial auquel n’accèdent que de riches collectionneurs et les institutions, qu’elles soient publiques ou dépendantes de fondations ailleurs qu’en France. Dans le domaine de l’art contemporain, les liens fonctionnels entre marché et musées sont encore plus évidents, alors que l’on se trouve dans un ” champ artistique dépourvu d’esthétique normative “.
Zeno X Gallery Wednesday – Saturday, 1 – 5 pm
Godtsstraat 15 only open during scheduled exhibitions
2140 Antwerp Borgerhout Visit is free
Ce n’est pas dans nos habitudes de commenter des expositions dans les galeries, mais comme chacun sait, l’exception confirme la règle. Et cette exposition de Michaël Borremans, à la galerie Zeno X, peut certainement être classée parmi ces exceptions. Les critiques sont censés être objectifs et exprimer une certaine neutralité dans leurs commentaires. Mais vous savez depuis longtemps, chers lecteurs, que je manipule aussi bien la carotte que le bâton. Et Michaël Borremans est précisément un de ces artistes dont j’aime faire l’éloge. Pourquoi ? Une réponse claire à cette question, m’est impossible ; it’s just a fact.
J’ai toujours grand plaisir à regarder ses œuvres, parce qu’elles m’offrent tout ce que j’attends d’une œuvre d’art, pas de questions métaphysiques, pas de puzzle ou de casse-tête chinois, tout simplement : regarder et apprécier. Même si le sujet peut être difficile ou compliqué ; apprécier tout simplement, la qualité et la beauté. Je ne puis qu’approuver ce que Borremans affirme lui-même : Ik wil me dan ook volledig geven zodat het de moeite is voor de toeschouwer. Verkopen is mijn rayon niet. Ik wil in de eerste plaats een sterke expo maken.
L’exposition se compose de trois thèmes (De titel Sixteen Dances verwijst naar het eerste idee om zestien werken met een dansend model te maken. Maar ik experimenteer graag en had te veel ideeën. Het werden dus meer werken) dans “Fire from the Sun” il y a des bébés dans des rites étranges ; ils sont ensanglantés ou peints et semblent manger ou jouer avec des restes humains : dégoût et innocence, peut-être une réflexion sur la ‘condition humaine’.
La deuxième série montre des hommes noirs dont le visage est complètement recouvert. Borremans s’est inspiré de hip-hoppers à qui il a demandé de danser des rocks des années 50.
Dans la troisième série les personnages sont entièrement enveloppés dans un morphsuit, qui les fait ressembler à des robots.
Les toiles de fonds monochromes n’aident pas à la compréhension des actions des personnages ; ce qui selon l’artiste n’est pas vraiment nécessaire ; je partage ce point de vue. Cela ne veut pas dire que Borremans n’a pas réfléchi sur le sujet, mais le résultat de ses cogitations n’est pas nécessaire pour apprécier le travail. ‘Ik wil vooral een portret maken van de condition humaine. Maar dan wel in de context van vandaag. Ik vermoed dat dit soort beelden alleen nu kan ontstaan. Ik weet eigenlijk zelf niet exact wat ik doe. Het gebeurt allemaal heel intuïtief. Maar ik voel dat het ergens relevant is.’
Quant à la galerie, Zeno X est devenu l’un des acteurs majeurs dans le circuit international et a fait connaître Luc Tuymans, Raoul De Keyser, Dirk Braeckman et Marlene Dumas dans les centres d’art les plus importants du monde. Ils font partie de ce que la sociologue française Raymonde Moulin décrit comme suit : Les vrais agents de cette dynamique sont un petit nombre de grands galeristes internationaux et des intermédiaires, sortes de courtiers qui sont seuls capables de promouvoir de nouveaux artistes au plan mondial. Les cours sont établis et réajustés par les deux grands groupes de vente par enchères qui se partagent le marché mondial auquel n’accèdent que de riches collectionneurs et les institutions, qu’elles soient publiques ou dépendantes de fondations ailleurs qu’en France. Dans le domaine de l’art contemporain, les liens fonctionnels entre marché et musées sont encore plus évidents, alors que l’on se trouve dans “un ” champ artistique dépourvu d’esthétique normative “.
