Een tentoonstelling zoals ik er meer zou willen zien want de organisator is er in geslaagd kunstenaars uit verschillende artistieke sectoren en uit verschillende landen, samen in dialoog te laten gaan met de XVIIIe eeuw.
Afgezien van een paar kleine artikeltjes, viel er in de pers niet al te veel te bespeuren over de tentoonstelling in het kasteel d’Ursel. En dat is zeer spijtig, want deze tentoonstelling is zeker een verplaatsing waard.
Een tentoonstelling zoals ik er meer zou willen zien want de organisator is er in geslaagd kunstenaars uit verschillende artistieke sectoren en uit verschillende landen, samen in dialoog te laten gaan met de XVIIIe eeuw.
Afgezien van een paar kleine artikeltjes, viel er in de pers niet al te veel te bespeuren over de tentoonstelling in het kasteel d’Ursel. En dat is zeer spijtig, want deze tentoonstelling is zeker een verplaatsing waard.
Een tentoonstelling zoals ik er meer zou willen zien want de organisator is er in geslaagd kunstenaars uit verschillende artistieke sectoren en uit verschillende landen, samen in dialoog te laten gaan met de XVIIIe eeuw.
Keramisten, kunstschilders, tekenaars, fotografen, beeldhouwers en modeontwerpers samen tonen, is de beste manier om de kunstenaars te waarderen in hun interpretatie en hun specifieke aanpak van een gezamenlijk onderwerp.
En de eeuw van de Verlichting is een uitstekend onderwerp voor dit soort oefening: de heropleving van kunsten en wetenschappen, maar ook de frivoliteit van een aristocratie die zich graag vermaakte en regelmatig wegvluchtte in een fantasiewereld.
Van bij het binnekomen, wordt men geconfronteerd met Daphnis & Chloé, twee bronzen beelden van Wim Delvoye. Ik behoor niet tot de grote liefhebbers van Delvoye, maar deze twee beelden zijn prachtig.
De extravagante outfits van Marie-Antoinette hebben altijd een zekere fascinatie uitgeoefend op de modeontwerpers, en hier zal ik vooral Bernhard Willhelm onthouden, een Duitser die aan de Antwerpse Academie heeft gestudeerd, met zijn sobere, elegante en draagbare kleding. Wat is niet altijd het geval bij de andere ontwerpers die hier worden getoond: Van Beirendocnk, Thierry Mugler, Yohji Yamamoto, Olivier Theyskens of Raf Simons. Alle deze grote couturiersd tonen zeer mooie jurken, maar deze worden vaak slechts gedragen door “gesponsorde” sterren op één of andere Rode Loper.
In de XVIIIe eeuw kennen aardewerk en vooral porselein de grote doorbraak; de adel en de rijke burgerij hadden hun zilverwerk verloren aan belastingen om de oorlogen te financieren.
Sweet 18 moest dus ook de realisaties van een aantal keramisten tonen in verband met de XVIIIe eeuw. Sèvres, Wedgwood of Meissen zijn nog steeds zeer gewaardeerde producten voor de verzamelaars, en de huidige kunstenaars, die deze klassiekers evenzeer op prijs stellen, hebben daar hun eigen interpretatie aan gegeven. Chris Antemann toont een erotische parodie op het beroemde zwanen service van Meissen, Jessica Harrison toont elegante vrouwelijke personages, die wanneer je goed kijkt, macabere verschijningen worden: een van hen heeft haar hoofd in de handen, een andere draagt haar gevilde gezicht en een derde houdt haar ingewanden in de hand.
Een andere permanente bron van inspiratie uit de XVIIIe eeuw is de ‘toile de Jouy’, frivole muurstoffen met lieflijke tekeningen à la Watteau of Boucher. Vandaag zijn de persiflages op deze romantische en bucolische scènes legio: Richard Saja vervangt de herderinnetjes door clowns of punkers, Virginie Bouquet vervangt ze door erotische scènes en Timorous Beasties vervangt ze door zichten van Londen.
De tentoonstelling geeft een frisse indruk in het enigszins stereotype tentoonstelling milieu
De organisatoren hebben de perfecte balans gevonden tussen het onderwerp en zijn entourage. Een tentoonstelling zoals men er meer zou willen en die de 4 hartjes meer dan verdient.
De officiële mededeling
een zeer uitgebreide omschrijving is te vinden op de website : klik hier
Praktisch
Kasteel d’Ursel, 1 mei – 5 juli 2015
De tentoonstelling is open voor individuele bezoekers elke vrijdag, zaterdag, zondag en op feestdagen, telkens van 13 tot 18 uur.
Toegang kasteel 8 euro
Voor meer informatie, reservatie van een groepsbezoek of een programma op maat kan je terecht op info@kasteeldursel.be of 03 820 60 11
Kasteel d’Ursel ligt in het centrum van Hingene (W. d’Urselstraat 9). Er zijn verschillende parkeergelegenheden rond het kasteel.
A part quelques petits articles prémâchés, la presse n’a pas prêté beaucoup d’attention à l’exposition au château d’Ursel à Hingene. Et c’est dommage, car cette exposition vaut absolument le déplacement.
Une exposition comme j’aimerais en voir plus souvent. L’organisateur a mis des artistes de différentes origines, de différentes 
tendances et de différents secteurs, face au XVIIIe siècle.
Mettre des céramistes, peintres, dessinateurs, photographes, sculpteurs et couturiers côte à côte, est la meilleure façon d’apprécier l’approche et l’interprétation spécifique de chaque artiste, face à un même sujet.
Et le siècle des lumières est un excellent sujet pour ce genre d’exercice : le renouveau des arts et des sciences, mais aussi les frivolités d’une aristocratie qui aimait s’amuser et s’évadait régulièrement dans un monde de fantaisie.
Dès l’entrée, on est confronté avec Daphnis & Chloé, deux statues en bronze de Wim Delvoye. Je ne suis pas un des fervents amateurs de Delvoye, mais ces deux statues sont superbes.
Les tenues extravagantes de Marie-Antoinette ont toujours exercé une fascination sur les couturiers et je retiendrai surtout Bernhard Willhelm, un Allemand, qui a étudié à l’Académie d’Anvers, qui expose des vêtements sobres et élégants que l’on peut porter. Ce qui n’est pas toujours le cas des autres couturiers montrés ici : Van Beirendocnk, Thierry Mugler, Yohji Yamamoto, Olivier Theyskens ou Raf Simons. Tous ces grands couturiers montrent de très belles robes, mais elles ne sont souvent portables que par des stars “sponsorisées“ pour les montrer sur l’un ou l’autre Tapis Rouge.
Le XVIIIe voit aussi le succès grandissant des faïences et surtout des porcelaines, car les nobles et les grands bourgeois ont dû se séparer de leur argenterie, suite aux lois somptuaires de Louis XIV et Louis XV. Sweet 18 se devait donc de montrer plusieurs céramistes avec leurs réalisations en rapport avec le XVIIIe. Les produits des maisons renommées comme Sèvre, Wedgwood ou Meissen sont toujours fort appréciés par les collectionneurs, et les artistes actuels, qui apprécient tout autant ces grands classiques, leurs donnent une interprétation toute particulière. Chris Antemann montre une parodie érotique sur le fameux service au signe de Meissen, Jessica Harrison montre d’élégants petits personnages féminins, qui quand on y regarde de plus près, ont un aspect bien plus macabre : l’une d’elles a sa tête dans les mains, une autre porte son visage écorché et une troisième tient ses intestins en main.
Une autre source permanente d’inspiration du 18ème siècle est la « toile de Jouy », tentures frivoles avec images pastorales à la 
Watteau ou Boucher. Aujourd’hui les persiflages sur ces scènes romantiques et bucoliques sont légion : Richard Saja remplace les petites bergères par des clowns ou des punkers, Virginie Bouquet les remplace par des scènes érotiques et Timorous Beasties les remplace par des vues de Londres.
L’exposition donne un sentiment de fraîcheur dans le milieu quelque peu stéréotypé des expositions. Les organisateurs ont trouvé le parfait équilibre entre le sujet et son entourage. Une exposition comme on en voudrait plus souvent et qui mérite pleinement 4 cœurs.
